Het Romeinse theater en de Oostelijke Voorstad

Hoewel Sagalassos slechts 5.000 inwoners telde, konden in het theater 9.000 toeschouwers plaats nemen. Sagalassos was immers één van de drie centra van de keizerscultus in Lycia-Pamphylia. Een hele infrastructuur was nodig om de duizenden pelgrims te voeden, te huisvesten en te vermaken. De bouw startte rond 120. Het scenegebouw telt slechts één verdieping. Verkozen de inwoners van Sagalassos een vrij uitzicht op de afgeplatte kegelvormige Alexanderheuvel (waar Alexander de Grote de Sagalassiërs versloeg, een nederlaag die voor hen de toegang opende tot de Hellenistische stadscultuur) of legde gewoon geldgebrek de werken stil? Ten zuiden van het theater stond een twaalf meter hoge erezuil, waarschijnlijk voor een medefinancier van het gebouw (Lavan, 2015 en Vandeput 1997). Het theater volgt de Hellenistische bouwtraditie: gelegen op een natuurlijke helling, hoefijzervormig auditorium en geen verbinding tussen auditorium en scenegebouw.

Literatuur:

• Luke Lavan in Field Methods and Post-Excavation Techniques in Late Antique Archaeology, Brill, Leiden, Boston, 2015, p. 81-82 met verwijzing naar
• Lutgarde Vandeput, The Architectural Decoration in Roman Asia Minor. Sagalassos : A Case Study, Brepols, Turnhout, 1997, p. 215-220

Wie uitsluitend het oudste stadsplan van 2000 bekijkt, zou kunnen concluderen dat het theater aan de rand van of zelfs buiten het bebouwd areaal van de stad lag. Reeds tijdens de eerste prospecties in het kader van het Pisidia Survey Project in de jaren '80 ontdekten de archeologen echter massa's potscherven ten oosten van het theater; daarom noemden ze dit gebied de pottenbakkerswijk. Later zouden ze ontdekken dat buiten pottenbakkersovens wellicht nog andere vervuilende activiteiten zoals metaalbewerking, glasovens, veemarkten, slachterijen, ateliers van wolververs… er een plaats vonden, tussen begraafplaatsen en necropolen! Voor de doden van Sagalassos was rust een utopie! Daarom spreken ze nu liever over de Oostelijke Voorstad (of Suburbium). Een muur die werd toegeschreven aan een wachttoren (code vindplaats PQ4) bleek achteraf een grafcomplex met een tuin (cepotaphium, dit Latijnse woord is een samenvoeging van twee Griekse termen kêpos - tuin en taphos - graf).

Literatuur:

• Jeroen Poblome, Sam Cleymans, De gezichten van Sagalassos, Blik op een levende stad, LannooCampus, Leuven, 2019
• Jaarverslag 2014, p. 23-38 en Jaarverslag 2017, p. 18-47, Sagalassos Archaeological Research Project en Peeters, Leuven
• Jaarboek 2011-2012, Peeters, Leuven, p. 12-32